Błogosławiony ks. Józef Jankowski, pallotyn, urodził się 17 listopada
1910 r. w miejscowości Czyczkowy k. Brus, na Pomorzu. Szkołę średnią
ukończył w "Collegium Marianum " w Wadowicach, na Kopcu. 
Ks. Józef
Jankowski studia filozoficzno-teologiczne odbył w pallotyńskim Wyższym
Seminarium Duchownym w Ołtarzewie. Święcenia kapłańskie otrzymał dnia 2
sierpnia 1936 r. Jako kapłan i pallotyn, z głębokim zaangażowaniem
wykonywał swoje zwyczajne obowiązki duszpasterskie. Pełnił funkcję
prefekta szkół w Ołtarzewie i okolicy, był opiekunem Krucjaty
Eucharystycznej i postulantów, duszpasterzem żołnierzy i ludności
cywilnej w pierwszych dniach wojny 1939 r., i wreszcie ekonomem domu
seminaryjnego w czasie okupacji niemieckiej .
16 maja 1941 r. został aresztowany przez gestapo i przewieziony na
Pawiak, a po dwóch tygodniach okrutnych tortur, do obozu zagłady w
Oświęcimiu. Tam, wyniszczony ciężką pracą i głodem, potwornie skatowany
przez obozowego oprawcę, odszedł do Pana 16 października 1941 r. Był
człowiekiem głębokiej modlitwy i kontemplacji. Wyróżniał się ujmującą
dobrocią, ale też i stanowczością, solidnym wykonywaniem obowiązków i
odwagą w obronie wolności i godności człowieka. Pragnął ukochać Boga
ponad wszystko. Tę postawę potwierdził bohaterskimi czynami i ofiarą z
własnego życia. Jest porywającym wzorem dla młodzieży i kapłanów oraz
dla wszystkich wiernych, ponieważ wiernie naśladując Chrystusa, dał
świadectwo największej miłości.
Błogosławiony ks. Józef Stanek, pallotyn
Po maturze wstąpił do
Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (Księża Pallotyni). Tam odbył
nowicjat oraz studia seminaryjne. Święcenia kapłańskie otrzymał 7
kwietnia 1941 roku. Dnia 13 kwietnia udało mu się odprawić Mszę Świętą
prymicyjną w swojej rodzinnej miejscowości.
Zaraz po święceniach rozpoczął studia specjalistyczne na tajnym Wydziale Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego.
W dniu wybuchu Powstania Warszawskiego, tj. 1 sierpnia 1944 roku,
znajdował się w Warszawie w Zakładzie Sióstr Rodziny Maryi na
Koszykach, gdzie pracował jako duszpasterz i kapelan szpitala. W
drugiej połowie sierpnia 1944 roku przełożeni skierowali go do pracy
kapelańskiej i duszpasterskiej w zgrupowaniu Armii Krajowej "Kryska",
działającym na odcinku Czerniakowskiego Powiśla. Ksiądz Józef przybrał
pseudonim "Rudy" i z miejsca rozpoczął szeroką i wszechstronną pracę
duszpasterza i kapelana. Przede wszystkim odprawiał Msze polowe i
spowiadał. Odwiedzał często polowe szpitale, niosąc duchową pomoc i
nadzieję walczącym i rannym. Nosił rannych, docierając do najbardziej
wysuniętych pozycji powstańczych. Pomagał fizycznie walczącym
żołnierzom i ludności cywilnej, gdy byli przysypani. Wielu rannych uratował od niechybnej śmierci, zwłaszcza w ostatnich dniach powstania na Czerniakowskim Przyczółku. Podnosił też na duchu załamanych mieszkańców i - mimo niebezpieczeństw - wygłaszał do nich Słowo Boże. Chociaż miał taką możliwość, odmówił ratowania się przed hitlerowcami przeprawą pontonową na drugi brzeg Wisły. Chciał dzielić los żołnierzy i ludności cywilnej. która została na lewym brzegu rzeki.
W dniu 23 września 1944 roku ksiądz .,Rudy" dostał się w ręce SS. Bity, popychany przez hitlerowskich siepaczy. został odprowadzony pod szubienicę. W ostatnich chwilach okazał wielkie męstwo i heroiczną odwagę. Spod szubienicy błogosławił przechodzących Żołnierzy i ludność cywilną, których właśnie tędy pędzono do niewoli i obozów zagłady, aby im pokazać - jak mówili "głównego bandytę powstania". Ksiądz Józef ściągnął na siebie taką nienawiść między innymi za to, że polecił powstańcom, na własną odpowiedzialność, zniszczyć broń. Chciał ich w ten sposób uratować, gdyż hitlerowcy niemal każdego uzbrojonego Polaka natychmiast rozstrzeliwali. Nie chciał także, aby broń dostała się w ręce hitlerowców i służyła zabijaniu Polaków.
Zginął, bestialsko zamordowany - in odium fidei - z nienawiści do wiary - w dniu 23 września 1944 roku. Relikwie bł. ks. Józefa Stanka zostały 24 listopada 2000 przeniesione z Cmentarza Powązkowskiego do dolnego kościoła Chrystusa Króla w Warszawie.